vrijdag 22 juni 2012

Wat ik het leukste vind, is mijn lege medicatie doosjes weggooien

Hallo allemaal,

ik ben ondertussen in week 7 met mijn anti-biotica kuur en ben in totaal nu 11 weken bezig. Gaat de tijd sloom: JA!! Ik kan het wel gaan ontkennen, maar het is gewoon heel zwaar. Het wachten in combinatie met het niet lekker voelen, zowel het slecht slapen, helemaal niet fijn! Dus op een gegeven moment dacht ik: jeetje Shannon, je moet er nu iets van gaan maken hoor! Dus ik doe nu weer allemaal dingetjes, tenminste dat probeer ik. Soms betrap ik me er zelf gewoon op dat ik even somber wil zijn en even wil huilen, omdat bijvoorbeeld de tijd wat mij betreft veel te langzaam gaat. Het is een stukje acceptatie dat ik nu aan het leren ben. Het leukste wat ik vind om te doen is om elke dag met mijn markeerstift de dagen door te strepen dat ik mijn medicatie heb genomen, en wat ik nog leuker vind, is lege medicijn doosjes weggooien. Het klinkt misschien stom, maar dat geeft echt zo'n gevoel van: die heb ik weer op! Hoe meer ik op heb van medicatie, hoe dichter ik bij stoppen met medicatie ben. En ja, dat geeft een stukje hoop en rust :)

Ik probeer ook nu minder aan de toekomst te denken, want ik weet nog niet de uitkomst van de behandeling. Want ik merk, als ik me erg ga richten op de toekomst wat betreft werk, opleiding, dan raak ik op de 1 of andere manier in paniek. Ik denk dat het beter is dat, als ik me beter ga voelen, me er dan pas op te richten. Ik leef op zo'n moment meer in de toekomst dan in het nu. Ik ben nu met de medicatie bezig, niet met het richten op een opleiding. Ik heb echt geprobeerd erlangs een pad uit te stippelen om me ermee bezig te houden, maar ik merk dat het me alleen maar energie kost... en verdriet: wat als ik nooit wat gestoken en ik gewoon kon blijven studeren zoals toen? Waarom ben ik eigenlijk ziek geworden en waarom overkomt mij dit? En word ik wel ooit beter en zal ik kunnen gaan studeren? Zoals je ziet, ga je dan in een denk- en piekercirkel komen. Daarom neem ik het nu zoals het is. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van wat ik nu kan doen.

Ook ben ik deze week bij de arts geweest. Tijdens het gesprek kwam duidelijk naar voren dat het moeilijk is om in te schatten waar je staat in zo'n behandeling en hoe het staat met je ziekte. Ook merkte ik twijfel bij hem met de medicatie. Zoals ik al dacht: aan de Minocycline. Ik slik daar een vrij hoge dosis van en ik ben daar vaak echt niet lekker van! Ik dacht even: yes, die gaat er alvast uit! Want ja, dan kun je die alweer lekker wegstrepen van het schema. Maar uiteindelijk besloot de arts toch om tot november door te gaan met alle medicatie.

Al met al sla ik me er doorheen. Elke dag sta ik gewoon op, doe ik mijn ding. Ik heb nu mijn lieve hond Poekie weer hier en daar kan ik wel wat mee wandelen. Ook krijg ik steun van vrienden en familie. Daar ben ik erg dankbaar voor. Volgende week ga ik even het huis uit hier, even weg uit deze omgeving. Dat zal me zeker goed doen!

Je weet niet hoe het is om dag en nacht alleen te zijn met een ziekte. Alleen zijn in je zijn. De machteloosheid die je voelt, is het ergste. Ook voor de omgeving is het moeilijk. Ik kan er zelf niet eens bij. Dit kan toch niet waar zijn?

Tot de volgende weer!
Liefs
Shannon

~ Just when I thought
there was nobody out there
no one who quite understood me
I glanced to the side
and I found you there smiling
patiently holding my hand
saying over and over
it's ok love
easy love
I'm here ~