dinsdag 26 november 2013

Miss gerst-tarwe-gluten-kamut-rogge-ei-melk-soja-noot-gist-boekweit-mais-haver-spelt-sesamzaad-suiker-varkenvlees-tonijn-anjovis-zuurkool-tomaat-spinazie-kaas-wijn-aardbei-schaaldieren-kruiden-smaakstoffen-chocolade-banaan-ananas-noten-pinda-knolselderij-ui-wortel-erwt-sprirulina(whut?!)-krab VRIJ

Miss 'dat-allemaal' vrij. Dat ben ik nu, de komende 12 maanden. In het begin dacht ik: och ja, dat maak ik toch een brood van rijstmeel. Het brood zag er lekker uit. Daarmee bedoel ik dat het leek alsof het goed zou smaken. Maar bah, wat was dat vies. Ik denk: ik stop meteen met bakken, want dit kost me handenvol geld. Dus dan maar elke dag quinoa, amaranth of gierst eten. Lekker is het niet, maar met rozijntjes erin, is het wel te doen. Eerst was ik het heerlijk met banaan aan het eten. Tot ik erachter kwam dat banaan op mijn hystamine allergie lijst stond, boeh, die moest ik dus ook meteen schrappen. Mijn voeding heeft nu ook punten. Alle voeding krijgt punten. Als ik 4 heb, mag ik niks meer uit die groep eten. En in de groep waarvan ik alles mag eten, staan echt dingen die je echt niet zo kan eten. Je lichaam weet trouwens niet wat het overkomt als je begint aan zo'n dieet. Je krijgt echt serieus een soort van afkickproces. In je lichaam, maar ook zeker in je hoofd. Snoepen is mijn favoriete ontspanningsmethode. Heerlijk! Maar dat mocht ik eerder al bijna niet meer en nu mag het helemaal niet meer. Dag lekkere marsepein, dag dropjes, dag lekkere dingen op feestdagen. Je moet mijn humeur af en toe eens meemaken. Maar dit alles is niet zo erg als mijn eczeem eens weg zou gaan. En ja, het ging weg. Twee dagen is de eczeem uit mijn gezicht geweest. Heerlijk, ik voelde me zowat herboren. Eindelijk kan ik over straat zonder eruit te zien alsof ik thuis afgeranseld word (en huh, ik woon alleen!). O ja, dat is ook zo'n verhaal. Mijn lieve hondje Poekie heb ik moeten opgeven. Te allergisch voor mijn lieve knuffelbeest. Tuurlijk knuffelde ik hem bijna nooit meer met die eczeem, dus voor hem is ook beter, maar toch... je gaat je vriendje missen, zelfs het soms irritante uitlaten als het ijskoud is. En ik mis hem vreselijk. Zeker nadat twee dagen eczeem vrij, de eczeem gewoon weer terug is. Het komt en het gaat een beetje weg en dan komt het weer, opeens heel heftig, terug. Op die dagen dat het heftig terug komt, wil ik met rust gelaten worden.

Terugvallen is één van de vreselijkste dingen vind ik. Helaas is er de afgelopen maanden geen stabiele week geweest. Telkens word ik weer opnieuw ziek. Iets ondernemen zit er bijna niet in. Als ik al iets doe, moet ik het de dagen erna boeten.

Ik ga eerlijk zijn: op dit moment haat ik mijn leven. Ik slaap het liefst eigenlijk. Eerst sliep ik zo tot 11.00, nu slaap ik al tot 13.00 of 13.30. Goed voelt het niet, maar ik heb gewoon ook geen zin om op te staan.

Support van andere Lymies helpt heel goed! Zij begrijpen echt waar ik telkens doorheen moet. Ik schrijf soms wel eens wat in de facebookgroep. Soms schrik ik ervan wat ik schrijf, als ik het later terug lees. Hier is zo'n bericht: 
Soms kan me de hele wereld gestolen worden. Lyme is inderdaad een ziekte die je alles afneemt. Werken kun je niet meer, je leeft van een uitkering of nog erger: je wordt niet eens erkend en je kunt het je uitzoeken. Medische kosten lopen op. Ach ja, dan heb je nog liefde. Maar wie wil er nu een relatie met iemand die ziek is? En alles wat je ook doet of onderneemt, je betaalt er een hoge prijs voor. Wat meestal inhoudt dat je oneindig moe bent en op bed moet liggen. Ga toch een blokje om, lekker in de buitenlucht, hoor ik wel eens iemand zeggen. Ach, rot toch en laat me met rust, ik ben moe: jij met je blokje om.... Pfff, mensen zonder Lyme weten totaal niet wat we allemaal moeten inleveren. Lyme laat je alles kwijtraken: je passie's, jezelf, je identiteit. Leven met moe zijn, altijd angsten, met hoop die uiteindelijk toch onwaar blijkt te zijn. Waar halen wij onze energie uit? Eigenlijk nergens uit, want we kunnen bijna niks. Ondertussen trekken we het psychisch ook niet meer, want wie heeft zich nou zo'n leven voorgesteld?

Ik denk dat ik depressief ben. Ach ja, ik sta er niet van te kijken...

En ik wil even speciaal de vriend bedanken, die hiervoor allemaal verantwoordelijk is. Iets meer dan 8 jaar geleden heb jij mij ontmoet, ik jou niet. Ja, toen je in me zat ja... Nou ja, geniet ervan. En bedankt nog: vieze hoer.


~Dear Angel, you've been gone too long
and there're demons making their own song
Master my will, scream to stop me now
No more left to give~