donderdag 18 februari 2016

A Life on Pause

Het is nacht en ik lig voor de zoveelste keer wakker. Sinds januari is mijn huid veranderd in een nachtmerrie. In december begon ik me weer slechter te voelen. Het smeren met zware hormonen gaven me mijn leven terug, maar maakte me ook zieker en zieker. In het begin niet, maar uiteindelijk werd ik zwakker. Ik belandde weer bij mijn arts en die nam meteen bloed af. Lyme kwam positief terug, maar ook was ik erg vergiftigd. Ik ben er kapot van. Arts stelde voor, meteen na kerst, om te stoppen met de hormoonzalven. Hier stond ik achter, want het elke dag smeren voelde niet meer goed. Ik stopte cold turkey en na een week begon de ellende.

Ik had antibiotica en ik sliep dag in, dag uit. Ik was kapot! Uiteraard begon opeens mijn huid op te spelen. En daar ben ik nu heel ziek van :( Ik ga van de bank naar het bed en weer terug. De pijn is heel heftig en ik lijd er ontzettend van. Opstaan doet heel zeer, omdat de huid dan strak trekt. Tot eten of drinken moet ik mezelf dwingen. Ik ben veel afgevallen. Ik heb suizen in mijn oren van de pijn en de stress. Foto´s van de ernstige eczeem en mijn huid die helemaal open ligt, durf ik niet te posten, omdat ze te schokkend zijn. Ik heb deze wel met mensen gedeeld die dicht bij me staan en zij waren erg geschokt.

24/7 pijn is vreselijk. Mijn huid brandt de hele dag en ik kan niks. Ik kan niet voor mezelf zorgen en dat vind ik zelf heel erg. Ik weet even niet of er hoop is.... Ik moet wachten dat mijn huid vanzelf gaat herstellen.... Wachten met pijn, duurt zo ontzettend lang. De nachten duren soms een eeuwigheid.
Ik mis mijn vrijheid vooral erg. Het is een leven dat voor de zoveelste keer op pauze staat.... Dit maakt me intens verdrietig....

Dit stukje tekst is speciaal voor mijn vriend, die me zo goed steunt. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

°Thank you for staying forever
Thank you for staying around
You dont hear a sound from the outside 
When we´re caught in the eye of the storm°