woensdag 22 april 2020

Geen adempauze

Het is weer zo´n blog waarvan ik dacht dat ik hem niet zou schrijven. Vorig jaar een bloeiende bloem, ontdekker van wat weer allemaal kon, naar terug in de gevangenis in je lichaam. En daar uit het niets, begrijpt iedereen hoe het is om binnen te blijven, om minder of qua ego niets te kunnen. Mensen zeggen zich beperkt en opgesloten te voelen. Dit is hoe het voelt...

In augustus 2019 viel ik opeens, in een paar dagen, keihard terug in het ziek zijn. Immuunsysteem wat op alles reageert, ik moet naar adem happen om het te kunnen verwerken. Het voelt als een aanval van mijn lichaam op mijn lichaam. Het is onwerkelijk dat mijn lichaam vanuit het niets opeens weer zo achterlijk reageert. Wat het mij duidelijk wil maken al die jaren, snap ik niet. En dan maak ik de begrijpelijke en bekende fout, ik ga vechten voor gezondheid en ga in de stress. Het verzet was nog nooit zo groot. De boosheid en onbegrip was nog nooit zo aanwezig.

Er zijn tot nu toe hele mini periodes geweest waarin mijn lichaam iets leek te herstellen, maar daarna valt het net zo hard weer terug. 1 stap vooruit, 5 terug. Het is geen overdramatisering. Dit is mijn leven, dit is mijn elke dag strijd om niet elke dag wakker te worden en zo moe zijn, en de dag moet nog beginnen. Mij door de dag heen banen met activiteiten, in de hoop dat het ooit weer beter zal worden. En tuurlijk hou ik hoop, maar telkens lijkt het allemaal weer langer te duren en zo zijn we nu inmiddels maanden verder. Het is f*cking april en ik loop rond alsof ik zwaar af aan het kicken ben. Hoe ik eruit zie, vind ik namelijk erg lijken op mensen die aan het af kicken zijn van de hard drugs. Geen mooi gezicht.

O en ik ben echt een kampioen in sterk zijn, doorzetten. Sport, wandelen, onderzoeken, supplementen, medicijnen, Wim Hof ademhalingsoefeningen, koud douchen, Intermitting Fasting, histamine producten weglaten, alle allergieen weg laten: IK DOE HET ALLEMAAL! Ik doe alles! Ik weet nu echt niet meer wat goed is en wat niet... Toch weer eens LDN proberen, toch aan de zwaardere middelen met alle gevolgen van dien? Niemand heeft de antwoorden en om antwoorden te krijgen, moet je ze ondergaan en ervaren, maar de angst voor nog ergere terugval is gewoon te groot...

Soms ben ik bang dat dit het gewoon is. Dit is mijn gezondheid, mijn leven en daar moet ik maar mee leven. Een gedachte die me bang maakt, maar dit is mijn pad. Er is geen ander pad en dat is er nooit geweest. Er is geen pad van: o ja, wat als ik nooit ziek geweest was? Dat pad bestaat niet en misschien bestaat zo´n pad van: het komt allemaal weer goed ook helemaal niet. Maar dan bestaat het pad: het komt niet meer goed, ook niet.
~Want dit is drijfzand, waarom zink je? Waarom, waarom drijf je niet?
Waarom bijt je nergens in vast?
Even vergat je alles, je keek naar beneden
Maar het hield nergens op
Het is diep, altijd, overal
~