Kortom: de bodem van de put. Daar ergens moet ik wel zitten. Heftige jeuk wisselt zich af met schure wonden. Echte ontstekingen zijn het. Deze week zat ik er helemaal doorheen. Huilbuien van ellende, boosheid en geloof in beterschap was ergens in Tokio te vinden.
Vandaag was ik er helemaal klaar mee. Ik moest iets doen! Dat is dan zo'n innerlijke stem/gevoel van binnen dat zegt: kijk nu hoe je eruit ziet en hoe je aan het lijden bent, bel een arts! Zo gevoeld, zo gedaan. Maar mijn arts was op vakantie!! Aaaaaaah! Vervangende arts gebeld, ingesproken op voicemail. Na een klein half uurtje belde hij al op en gaf me geheel kosteloos een goed consult met nieuwe medicatie. Ik ben zo blij als een kind dat een lolly krijgt! Dan krijgt je echt zo'n geluksgevoel van: dit gaat me helpen! Binnenkort geen jeuk en pijn meer! Komt toch weer dat stukje positiviteit om de hoek kijken, waarvan ik dacht dat ik het kwijt was, er ergens toch was.
Dus... Daar gaan we weer. Nieuwe medicatie**. Nieuwe kansen en nieuwe hoop! Ik ben nu 1,5 jaar bezig. Ik kan wel gerust stellen dat het tot nu toe allemaal heel zwaar is. Bijna niet te doen zelfs. En ik heb ook al wat depressies gehad om dit alles. Vooral het thuiszitten, bah, de muren komen op je af! Gelukkig heb ik top mensen om me heen die me steunen en er voor me zijn.
* ik schreef eerst: ik zal er geen touwtjes om winden HAHA!
** het leuke van de medicatie is dat ze er heel hip uit zien :)
~er was een trein
waar ik in zat waarin ik gek werd, gek van de mensen
gek van mezelf
omdat niemand dat begrijpt
niemand laat me gaan
maar ik ben continue op reis~