woensdag 29 mei 2013

Are you okay? Yeah, just tired...

Het wordt weer eens tijd voor een update! Ondertussen slik ik bijna 3 maanden de Ozon en de SAMe. Op zich heb ik wel vertrouwen in de Ozon. Mijn lichaam voelt rustiger dan toen ik zoveel anti-biotica slikte. Toch voel ik me nog steeds erg moe en uitgeput. s'Nachts heb ik wel eens moeite met in slaap vallen en soms kijk ik dan om 03.00 nog naar de klok. Vaak slaap ik tot 11.00/12.00 uur, maar uitgerust voel ik me dan zeker niet. Ik kijk vaak als een berg op tegen de dag, omdat ik zo moe ben. Meestal probeer ik toch wel dingetjes te doen, maar het kost, helaas, allemaal ontzettend veel moeite. Mijn zintuigen raken al snel overprikkeld, waardoor ik dus al snel met hoofdpijn of duizeligheid zit. Dit hele gedoe baart me zorgen. Ik ben zo snel onrustig. De arts heeft me wel eens gezegd dat de Lyme schade heeft gemaakt in mijn zenuwstelsel, waardoor ik dus psychisch ook klachten heb, zoals dus bijvoorbeeld die prikkelbaarheid. De komende maanden wil ik me wat meer gaan richten op die kant. Hoe moeilijk het ook is om te herkennen wat nou Lyme is en wat nu overblijfselen zijn van de Lyme.

Ik merk dat ik sinds 2005-2006 psychisch ook gewoon veranderd ben. Dat kan ik gewoon wel blijven ontkennen en alles nu nog op de Lyme te gooien, maar ik besef me dat dat misschien niet meer vanzelf gaat verbeteren. Ik kan zo snel overprikkeld raken van de kleinste dingetjes. Het was een hele moeilijke beslissing, maar ik besef me dat verder psychisch onderzoek gewoon nodig is. Ook al komt het door de Lyme of is het een trauma van het hebben van Lyme. Ik weet dat er oplossingen liggen in therapie of eventueel medicatie. Hoe vervelend dat ook is, maar ik wil ook niet mijn hele leven zo'n leven leiden waarbij ik bijna niks kan, omdat ik het psychisch niet aan kan.

Ik weet nog heel goed hoe het begon. Ik kreeg mijn eerste lichamelijke klachten in september 2005 en ze werden in een paar maanden zo erg dat ik er bang van werd. Van het ziek zijn, het thuis zitten, stoppen met school, de mislukking van alles wat ik wilde bereiken, voordat ik het wist was ik lichamelijk ziek en omdat ik er niks van begreep, en de arts ook niet, raakte ik in een depressie. De 7 jaar daarna waren zo slopend, zowel lichamelijk als psychisch, dat ik denk dat ik daar nooit echt uitgekomen ben. Ik ben gewoon niet meer dezelfde persoon als toen.

Binnenkort heb ik een afspraak met mijn arts. En dan ga ik vragen wat we verder kunnen doen aan dat hele psychische stukje. Hopelijk heeft hij een goeie therapeut voor me waar ik naar toe kan voor verder onderzoek. Misschien moet ik wel eerst lichamelijk meer herstellen, en daarna pas komt het psychische stukje. Maar wat is nu nog lichamelijk en wat psychisch? Pffff, het duurt allemaal zo lang!

Ik vind het heel moeilijk om over dat psychische stukje te praten, want je voelt je ergens toch niet normaal en anders dan anderen. Ik weet dat de ziekte van Lyme de aanleiding is geweest, maar toch kan ik het niet goed verkroppen dat ik dit moet meemaken. Elke maand zak ik wel in elkaar en dan denk ik: why me, why me?! Het hebben van Lyme is een lijdensweg. Zo voelt het in ieder geval wel. Je loopt ook de hele dag met een soort van masker op. Als mensen vragen hoe het gaat, zeg je meestal: wel goed. Omdat je gewoon geen zin meer hebt in andere vragen. Maar mensen die je echt goed kennen, zien toch wel het verdriet. Ik ben heel blij dat deze mensen er voor me zijn <3

Liefs,
Shannon


~And who, who was I before I lost myself?~