Ik weet het nog. Ik weet nog hoe ik s'morgens wakker werd en geen pijn had. Eerder op moest staan omdat ik elke dag dat make-upje weer op kan doen. Hoe ik minutenlang voor de kledingkast stond en dacht: ik kan alles weer dragen en alles zit weer lekker. Hoe ik in de spiegel keek en dacht: yes, die zieke randen in mijn gezicht zijn weg. Ik heb een open blik. Zin in het leven. En nu zie ik mezelf voor diezelfde spiegel staan. Een drie dubbele, vochtige en ontstekende rand onder mijn ogen. Het doet al pijn om er naar te kijken. Deze morgen werd ik wakker met pijn. Het lukte me niet om op te staan na een hele nacht pijn en jeuk. Ik kijk op mijn telefoon: 12:30... Ik raap me bij elkaar om op te staan. De legging die ik elke dag aan doe ligt al klaar. Make-up zit achter de rits opgesloten in mijn make-up tasje. Het ging bijna te goed dit jaar. Vanaf december 2018 kroop ik weer uit een groot dal. Ik was 2 maanden teruggevallen en door behandeling kwam ik er na 2 maanden weer uit. En toen ging het goed... en bleef het goed gaan. Tot vorige maand, midden augustus, en het ging weer even snel als altijd. Ik voelde me met de dag zwakker en meer moe en dan begin je het al snel te zien aan mijn gezicht: ik word weer ziek. Ik had ergens het vertrouwen dat weer weg zou trekken, dat ik dit keer sterker zou zijn en dat ik dit keer niet zo ziek zou worden. Ik had niet gedacht dat het nog zou voorkomen dat ik elke dag weer ziek wakker zou worden, maar nu is het weer zover. And fair of niet, ik moet ermee dealen.
Emotioneel hield ik me best goed sterk. Ik had heel erg in mijn hoofd geprent dat ik er weer uit zou komen, maar hoe langer het duurde, hoe meer ik weer die hoop begon te verliezen. Ik probeer hem telkens weer te vinden. Naar hoe langer de pijn duurt, en het niet slapen, hoe moeilijker het wordt. Ik hou normaal niet zo van donkere plaatjes met engelen, maar deze afbeelding zegt het helemaal. Je hebt je vleugels nog, maar je kunt ze niet gebruiken om uit te vliegen. Ik moet nu roeien met de riemen die ik heb en dat haat ik, omdat het zo bar weinig is...
Behandeling komt eraan. Ik vermoed zelf dat ik (weer) een flinke candida overgroei heb waar mijn immuunsysteem nu weer constant op reageert en waarschijnlijk weer ontstekingswaardes in de darm. Dan is het hopelijk weer 2 maanden behandelen en dan hoop ik dat ik weer uit dit dal klim. Oorzaak vermoed ik stress, ik heb heel wat stressvolle weken gehad privé dat heel zwaar voor me was. Daarbij wellicht toch teveel fruit. Dit jaar at ik zo ontzettend gezond, dus aan mijzelf heeft zeker niet gelegen. Ik zorgde goed voor mijzelf, maar soms is ons lichaam een raar ding. Misschien had ik rust nodig en zette het lichaam mij op de plek. Voor nu is het belangrijk om de uitslagen te krijgen en dan de behandeling te starten. Ik ga er weer uitkomen en dat zinnetje probeer ik maar te blijven herhalen. Ik ga eruit komen, ik ga eruit komen, ik ga eruit komen....
~I'm breathing though a part of me died
it doesn't seem right
I'm standing
as life lingers on~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten