In juli 2005 was ik in Oostenrijk op vakantie. Op 1 van de laatste dagen zag ik een klein steentje in mijn borst zitten. Ik wist niet wat het was en ik heb eraan getrokken om het eruit te krijgen. Na 20 seconden trekken, kwam er een teek te voorschijn, die zich in mijn huid had geboord. Natuurlijk schrok ik wel even, maar in Nederland ben ik gewoon netjes naar de dokter gegaan. Niks aan de hand, zei hij. Ik hoefde geen anti-biotica kuur en ik mocht weer naar huis gaan. In september begon ik met heel veel zin aan de opleiding zang in Tilburg. Ergens midden september kreeg ik mijn eerste "aanval". Ik noem het zo, omdat het zo voelde. Er werden klachten op mijn lichaam afgevuurd in een razend tempo. Ik zat in de bieb en opeens verlamde mijn benen en ik kreeg een verlamd gevoel in mijn hoofd. Het voelt alsof je hersenen bevriezen, ik kon niet meer helder denken of doen, ik voelde mijn lichaam niet meer, ik wist daarbij niet meer precies waar ik was. Het was een rare vreselijke ervaring die ik niet nog eens wilde hebben. In de maanden erna (in 2005-2006) werd mijn lichaam maar moe-er en ik kreeg overal kwaaltjes: keelontstekingen, eczeem , heel erg moe, gevoel niet meer te kunnen lopen, moeilijk kunnen denken en concentreren, en dan die vreselijk aanvallen waar ik inmiddels panisch voor was. Na een paar maanden van vreselijke klachten, vaak naar de dokter te zijn geweest (die het ook allemaal niet meer wist) zat ik doodziek thuis, niet wetende hoe dit zich verder ging ontwikkelen. Ik denk: en nu blijf ik thuis totdat ik beter ben! In 2007 scheurde mijn huid heel langzaam open. Ik zat inmiddels thuis en was afgekeurd; een vreselijk iets wat ik moeilijk kon accepteren. Ik wilde studeren zoals iedereen, ik wilde dit niet!! Maar het gebeurde wel: ik kwam in de reguliere geneeskundige molen terecht waar werd gespoten met prednison, hormoonzalven met liters werden voorgeschreven, ik psychologen en psychiaters bezocht, want stel je voor: het was psychisch of sterker nog: ik verzon de klachten (pfff). Daarbij was ik een goed voorbeeld voor stage dermatologen en werd dan ook vaak bekeken met een paar mensen om me heen. Ik was een interessant object schijnbaar. Ook werd ik opgenomen in het AZM, waarbij ik op het eind uitschreeuwde dat ik naar huis wilde, omdat ze me daar gewoonweg teveel pijn deden door dingen uit te proberen. In 2010 kwam plots een einde aan de eczeem, doordat iemand me een homeopatisch middel gaf. Deze heb ik tot begin 2012 geslikt. In 2010 en 2011 ging het iets beter, maar bleef moe, moe, moe. Ik liet me nogmaals psychologisch onderzoeken en liet mezelf opnemen in een herstellingsoord. Ik was gewoon kapot, ik kon niet meer. Ziekenhuizen, artsen, psychologen, psychiaters, medicijnen vreten veel energie en ik was gewoon op. Ook psychisch was het gewoon heel zwaar geworden met alle pijn, teleurstellingen en foute diagnoses. Ik heb in het herstellingsoord in Wolfheze een super tijd gehad! Ik was daar ook moe, maar ik had mensen om me heen die me begrepen. In 2012 stond ik positief in het leven en ik wilde gaan werken, maar het ging weer niet. Ik bleef moe en toch nog steeds vage klachten. De huisarts stuurde me weer door naar een psychiater. Nou, laat maar gaan dan. Mijn psychiater deed echter een bevinding in mijn medische papieren. Er stond een positieve band naar de ziekte van Lyme in een test uit 2009. Ik werd meteen verwezen naar een Lyme arts in Maastricht. Daar werden al snel een flink aantal buisjes bloed afgenomen. Dat ging naar een labratorium in Duitsland. Na 3 weken werd ik gediagnostiseerd met de ziekte van Lyme en co-infectie Ehrlichia. Mijn wereld stond even totaal op zijn kop in maart dit jaar. Ik loop gewoon al 7 jaar met deze ziekte rond!
De ziekte van Lyme is een zeer moeilijke ziekte en is moeilijk te behandelen. Ik heb gekozen om me te laten behandelen via de ILADS richtlijnen. Deze worden in Nederland niet gebruikt, maar elders in Europa en Amerika wel. De kans is groter dat je geneest, maar het is een lange weg. Een behandeling die wel 1 tot 4 jaar kan duren. En of je beter wordt: dat is afwachten, want het hoeft niet perse aan te slaan. Nog niet gesproken over de schade die deze infectie heeft aangericht in mijn lichaam. Maarrr. Ik heb besloten om positief te blijven en zeg dan ook: IK WORD BETER!!
~ You used to be enchanting ~
~ your future wide and bright ~
wat heb ik voor jou een enorm respect, wat ontzettend goed idee om dit te gaan doen, Ik wens jou uiteraard een goed herstel toe, en als er maar iets is wat ik voor je kan doen, dan doe ik dat met alle liefde voor jou. hele dikke knuffel jou maatje uit Maurik, grtz Reinier
BeantwoordenVerwijderenWow Shannon, wat erg en wat heftig! Gewoon onbegrijpelijk dat DIT het nu al de hele tijd is geweest. Het moet ontzettend frustrerend voor je zijn geweest. Je hebt echt alles geprobeerd de afgelopen jaren. Nu je weet wat het is kan eraan gewerkt worden en hopelijk herstel je zo snel en goed als maar mogelijk is. Je bent trouwens een erg goede schrijfster. Goed dat je begonnen bent je ervaringen in dit blog op te schrijven. Ik ga het zeker blijven lezen. Misschien kan je ooit je verhaal publiceren?
BeantwoordenVerwijderen